Święta hildegarda

Święta Hildegarda z Bingen

Hildegarda z Bingen (1098-1179), święta Kościoła Katolickiego, mistyczka, kompozytorka, od 2012 r. Doktor Kościoła Katolickiego, Średniowieczna benedyktyńska mniszka, która o kilka epok wyprzedziła czasy, w jakich przyszło jej żyć. Przeżycia mistyczne spisała w trzech księgach: Scito vias Domini– Scivias  („Poznaj drogi Pana”),  Liber vitae („Księga zasług życia”) i  Liber divinorum operum  („Księga dzieł Bożych”). Była nie tylko uczoną, ale również mistrzynią życia, która pokazała, w jaki sposób żyć czerpiąc z Ewangelii.  Benedykt XVI mówił o niej: „Hildegarda była mniszką benedyktyńską, żyjącą w centrum niemieckiego średniowiecza. Była prawdziwą nauczycielką teologii i głęboką znawczynią nauk przyrodniczych i muzyki”. 7 października 2012 r. papież ogłosił św. Hildegardę doktorem Kościoła powszechnego.

Prorok – widzący

Hildegardę nazywa się czasem prorokinią znad Renu. Przekazującą słowo Boga. Widząca ma wgląd w boskie tajemnice i przekazuje je w ludzkim języku. Wizja nie jest przewodnikiem po niebie, ale nauką pomagającą ziemianom w ich wędrówce do nieba. Hildegarda nie przekazuje dodatkowego objawienia, ale naucza Ewangelii. Ta zadziwiająca mniszka, jest założycielką klasztorów, przyrodnikiem, kompozytorką i wizjonerką. W 1141 roku otrzymała wezwanie z Nieba: „Napisz, co widzisz i słyszysz, aby moje ukryte cuda zostały ujawnione”. Stamtąd narodziły się trzy zadziwiające dzieła: Scivias, Księga zasług życia i Księga dzieł bożych, w której przekazuje to, co mówi jej „Żywe Światło”.

Mamy bardzo niewiele historycznie wiarygodnych faktów na temat Hildegardy z Bingen. Urodziła się w 1098 roku w domu Bermersheim, w rodzinie należącej do wyższej szlachty frankońskiej. Hildegarda miała 9 braci i sióstr i miała 14 lat - jak to było wówczas w zwyczaju – w celu uzyskania wykształcenia została przekazana pustelniczce Jutcie ze Sponheim, która mieszkała w pustelni sąsiadującej z klasztorem Disibodenberg. Dlatego od najmłodszych lat benedyktyński rytm życia, modlitwa i praca na przemian, nauka i czytanie duchowe, życie wspólnotowe i samotność miały znaczny wpływ na Hildegardę. W 1136 roku Jutta zmarła i Hildegarda przejęła duchowe przywództwo nad niewielką wspólnotą, która przez lata tworzyła się w pustelni. Do 41 roku życie Życie Hildegardy toczyło się w rytmie prostej rutyny codziennego życia klasztornego.

Niemniej jednak możemy z całą pewnością założyć, że w tych wczesnych dekadach swojego życia zdobyła znaczne wykształcenie. Mimo, że podczas swojej późniejszej pracy określa się jako niewykształcona kobieta - najprawdopodobniej odnosząc się do faktu, że nie zdobyła formalnego wykształcenia w klasycznych dyscyplinach- dialektyki, retoryki i gramatyki - Hildegarda miała szeroką wiedzę o Biblii, teologii, filozofii i historii naturalnej. Przede wszystkim bogactwo Pisma Świętego, które zostało jej ujawnione w liturgii, w Regule św. Benedykta, a także studiowanie pism Ojców Kościoła i Ojców Pustyni było dla niej niewyczerpanym źródłem inspiracji, które stanowiło podstawę całej jej twórczości. W jej piśmie wiedza i mądrość, naturalna zdolność wglądu i pogłębiania wiedzy, łączą się w nierozerwalną jedność.

Praca Hildegardy była silne nacechowana wizjonersko i proroczo, ale jednocześnie zgodna z jej przekonaniami i postrzeganiem siebie. Dla niej boskie pochodzenie tego, co widziała i słyszała w zbyt jasnym świetle i świadomość poczucia misji proroka są nierozerwalnie związane.

Jej proroczy umysł chciał obudzić ludzi tamtych czasów, przekonać ich, aby zmienili swoje drogi i działali przeciwko rosnącej bezbożności. Hildegarda postrzegała siebie jako orędowniczkę Boga, rzeczniczkę i instrument w Jego ręku.